Αυτήν την ΚΕΝΤΡΟ - «Αριστερά» ποιος θα την πάρει;

                    Νέοι κήνσορες, παλιοί γνώριμοι 

Η νεκρανάσταση του οδωδότος «ΣHMιτισμού», όπως επιχειρείται από τους «58», αιφνιδίασε την έκπληκτη Σώτη Τριανταφύλλου («Μας καπέλωσε ο Σημίτης»), αλλά δεν παραξένεψε κανέναν. 
Αμιγώς «εκσυγχρονιστικό» το εγχείρημα, αποκαλύπτει ταυτόχρονα τον τυφλό μνημονιακό προσανατολισμό του.

Και πώς να γίνει αλλιώς; Μια ματιά στα κείμενα και τις δηλώσεις των περισσοτέρων από τους «58» πείθει για του λόγου το αληθές. Αρκετοί εξ αυτών, μάλιστα, είχαν φτάσει στο σημείο, όπως ο κ. Μπίστης, να επιτιμούν τους Ελληνες για την «υποδοχή» που είχαν επιφυλάξει στην Μέρκελ. 

Τέτοια σοβαρότητα, τέτοιος σεβασμός απέναντι στους εν απογνώσει... Ας δούμε, όμως, τι λένε στο Μανιφέστο τους οι κήρυκες της νέας Κεντροαριστεράς:

1) Ενδιαφέρουσες οι διακηρυκτικές αναφορές στην ανάγκη «για αλλαγή του κράτους και του παραγωγικού μοντέλου». Ως «Μανιφέστο», δεν θα μπορούσε να εμπεριέχει αναλυτικό σχέδιο για την ανάπτυξη. Αρκούν οι γενικές αρχές. Ωστόσο, τι σημαίνει «αλλαγή του κράτους»; 

Μα... δεν έγινε επί σημιτικού «εκσυγχρονισμού» η αλλαγή αυτή; Εντάξει, δεν τολμούν να το ισχυριστούν οι «58» γιατί καραδοκεί η θυμηδία, αλλά λίγη αυτοκριτική δεν βλάπτει, ιδία όταν στηλιτεύουν τα κακώς κείμενα και ασκούν αυστηρή κριτική στους αλλοδόξους.

2) Ποιος φταίει για την κρίση; Μα... οι Ελληνες! Και η ατυχία τους! Αυτό λέει -προκλητικά και ανατριχιαστικά- το «Μανιφέστο»:
 «Στην κρίση οι Ελληνες δεν είναι ούτε αμαρτωλοί ούτε θύματα. Είναι υπεύθυνοι και άτυχοι. Υπεύθυνοι για τις εθνικές ολιγωρίες, άτυχοι γιατί στην δύσκολη στιγμή βρήκαν απέναντί τους μια Ευρωπαϊκή Ενωση αιφνιδιασμένη, μυωπική, συντηρητική, διαιρεμένη και αναδιπλωμένη στους εθνικισμούς της»...

Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς; Οταν ακόμη και το ΔΝΤ ομολογεί ότι η Ενωση λειτούργησε προς ίδιον όφελος (και γι' αυτό δεν προέβη σε κούρεμα εξ αρχής, δεν έδωσε εύλογο χρόνο στην Ελλάδα, δεν έλαβε υπ' όψιν συγκεκριμένες ιδιαιτερότητες και δεν έδωσε δάνειο με χαμηλό επιτόκιο), ετούτοι δεν λένε λέξη! 

Αιδήμων σιωπή και για την μοιραία αποδοχή του Μνημονίου από ελληνικής πλευράς (λέξη για διαπραγμάτευση), απολύτως τίποτε για τον δυναστικό χαρακτήρα του Μνημονίου. Εξάλλου, τη λέξη αυτή την αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι...

Απεναντίας, τα βάζουν με τους Ελληνες, ξεπερνώντας σε λαϊκισμό τον Πάγκαλο, σχετικά με τις αιτίες της κρίσης. Καμία ευθύνη στον αναίσχυντο δικομματισμό, τον βασικό υπεύθυνο της κρίσης, αλλά επίρριψη ευθυνών στους Ελληνες! Θα απορήσει ώς και η Μέρκελ για το θράσος των «58». Οι οποίοι μιλούν και για την... ατυχία των Ελλήνων, καθώς η Ενωση αιφνιδιάστηκε κτλ., κτλ. Και ιδού η ιδεοληπτικού τύπου τυφλότης: Δυο κουβέντες ξέψυχες για «λάθη της συνταγής» (είπαμε: καμιά ουσιαστική αναφορά στη λέξη Μνημόνιο) και για «λάθη και μετριότητα των κυβερνητικών χειρισμών», ενώ ποταμηδόν οι ισχυρισμοί για τις ευθύνες των Ελλήνων, τόσο για την κρίση όσο και για την ποιότητα των αντιδράσεων έναντι της μνημονιακής πολιτικής.

3) Πες το ντε! Ε, το είπαν: Μνημόνιο - Αντιμνημόνιο, τέλος! Γιατί, επί της ουσίας, αυτό καίει τους «58». Η δυναμική εναντίον του Μνημονίου. Τρομαγμένοι από την δυναμική αυτή, ακραιφνώς συστημικοί, δεν λένε τίποτε για το βαθύ τραύμα, τον εφιάλτη και την ολοσχερή καταστροφή της χώρας, αλλά μιλούν - με «τον φασισμό των εκλεπτυσμένων επιχειρημάτων» για «εθνική πόλωση», αγνοώντας ιδιοτελώς ότι πρόκειται για παλλαϊκή αντίθεση σε συγκεκριμένες επιλογές, συγκεκριμένων κέντρων εξουσίας, ημετέρων και ξένων, με συγκεκριμένο περιεχόμενο. Τίποτε απ' όλα αυτά. Ούτε, βέβαια, έστω και μια λέξη για το «πόθεν» και το «πώς» της (καπιταλιστικής) κρίσης.

4) Το πρόβλημά τους; Η «νεοκομμουνιστική Αριστερά», δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ, υπό το σχήμα «ούτε στη Δεξιά ούτε στη νεοκομμουνιστική εθνολαϊκιστική Αριστερά».
 Και για να μην υπάρξει κάποια... παρανόηση από την απουσία κάθε ουσιαστικής κριτικής στη Δεξιά και στην κυβερνώσα μνημονιακή ομάδα, γίνεται λόγος για τον «μικρό δικομματισμό Ν.Δ. - ΣΥΡΙΖΑ». Εδώ, οι απροκάλυπτα Μνημονιακοί «58» πετάνε τον φερετζέ τους και μιλούν για «εθνική συναίνεση, ώστε ο πολιτικός αντίπαλος να μη γίνει πάλι εσωτερικός εχθρός»... Ετσι, κλείνουν το μάτι σε μελλοντικές κυβερνήσεις συνεργασίας με τα φιλομνημονιακά κόμματα, διότι κατ' ουσίαν αυτός είναι ο στόχος και ο προσανατολισμός τους, καλυμμένος από μεταξωτές κουβέντες και προοδευτική ρητορική: Ενα κόμμα-μπαλαντέρ, έτοιμο να συνεργαστεί με τους καθωσπρέπει του καθεστωτικού Ευρωπαϊσμού, αρκεί να εξοβελιστεί ο επικίνδυνος ΣΥΡΙΖΑ και να στομώσει η αντιμνημονιακή δυναμική.

          «Κεντροαριστερά» με τα όλα της, δηλαδή. Θα την ζήλευε ώς και η Μέρκελ...

                                Από τον ΓΙΑΝΝΗ ΤΡΙΑΝΤΗ

====================================================================

                                                       Ποιοί υπογράφουν το κείμενο:

1.   Αγανίδης Πασχάλης, οικονομολόγος

2.   Αγριαντώνη Χριστίνα, καθηγήτρια πανεπιστημίου Θεσσαλίας

3.   Αλιβιζάτος Νίκος, καθηγητής πανεπιστημίου Αθηνών

4.   Αντωνίου Γιάννης, εκπαιδευτικός

5.   Ασημακόπουλος Δημήτρης,επιχειρηματίας, τ.πρόεδρος ΓΣΕΒΕ

6.   Αυγερινός Παρασκευάς

7.   Βαμβακάς Βασίλης, λέκτορας ΑΠΘ

8.   Βασιλάκη Μαρία, καθηγήτρια πανεπιστημίου Θεσσαλίας

9.   Βερνίκος Γιώργος, επιχειρηματίας

10. Βλαχάκης Ηλίας, επιχειρηματίας, γ.γ. ΕΣΕΕ

11.  Βούλγαρης Γιάννης, καθηγητής Παντείου Πανεπιστημίου

12.  Γεωργάτος Γεράσιμος, εκπαιδευτικός

13.  Γκορίστας Σωτήρης, κινηματογραφιστής

14.  Γκουρτσογιάννη Μελίττα, αρχιτέκτονας

15.  Γραβάνης Αχιλλέας, καθηγητής πανεπιστημίου Κρήτης

16.  Δέλκος Κώστας, ηλεκτρολόγος μηχανικός

17.  Δερβένης Χρήστος, γιατρός

18.  Δοξιάδης Αρίστος, οικονομολόγος

19.  Δρέττα Αθηνά,οδοντογιατρός

20.  Ευθυμιόπουλος Ηλίας, περιβαλλοντολόγος

21.   Θεοδωρόπουλος Κώστας,κίνημα τυφλών

22.    Καλογήρου Γιάννης, καθηγητής Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου

23.  Καλοκαιρινός, καθηγητής πανεπιστημίου Κρήτης

24.   Καούνης Γιάννης, δικηγόρος

25. Καρακωστάκη Χαριτίνη, κοινωνιολόγος

26.  Καστανάς Λεωνίδας, εκπαιδευτικός, μπλόγκερ

27. Καστρινάκη Αγγέλα, πεζογράφος, καθ. Παν/μίου Κρήτης

28. Κουρουζίδης Σάκης, δρ. σεισμολόγος

29.  Λιβαδάς Σταύρος, μηχανολόγος – ηλεκτρολόγος

30.  Μάρκαρης Πέτρος, συγγραφέας

31.  Ματσαγγάνης Μάνος, καθηγητής οικονομικού πανεπιστημίου Αθηνών

32. Μεϊμάρογλου Γιάννης, εκδότης του περιοδικού «Μεταρρύθμιση»

33.  Μήτρου Λίλιαν, καθηγήτρια πανεπιστημίου Αιγαίου

34. Μουζέλης Νίκος, ομότιμος καθηγητής London School of Economics

35.  Μπέζος Γιάννης, ηθοποιός

36.  Μπένος Σταύρος, πρόεδρος σωματείου ΔΙΑΖΩΜΑ

37.  Μπίστης Νίκος, δικηγόρος

38. Παγουλάτος Γιώργος, καθηγητής οικονομικού πανεπιστημίου Αθηνών

39. Παναγιωτόπουλος Παναγής,καθηγητής πανεπιστημίου Αθηνών

40. Πανταζόπουλος Ανδρέας, επ.καθηγητής ΑΠΘ

41. Παπαδάκη Ελίζα, οικονομική αναλύτρια

42. Παπαδημητρίου - Τσάτσου Άννα,

43. Παππάς Φίλιππος, δρ. φιλολογίας, μπλόγκερ

44. Παυλίδου Νιόβη, καθηγήτρια ΑΠΘ

45. Πολίτης Αλέξης, ομότιμος καθηγητής παν/μίου Κρήτης

46. Πορτοκάλογλου Νίκος, μουσικός

47. Ράπτης Νίκος,εκπαιδευτικός, μπλόγκερ

48. Ρεσβάνης Κώστας, δημοσιογράφος

49. Ροζάκης Χρήστος, ομότιμος καθηγητής παν/μίου Αθηνών

50. Σαββάκης Μπάμπης,καθηγητής,πρ. ερευνητικού Κέντρου Φλεμινγκ

51. Σκάλκος Δημήτρης, πολιτικός επιστήμονας – διεθνολόγος

52. Σαμαντάς Τέλης, κριτικός κινηματογράφου

53. Τριανταφύλλου Σώτη, συγγραφέας

54.  Χατζημπίρος Κίμων, καθηγητής Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου

55. Χειμωνάς θανάσης, συγγραφέας

56.  Χριστοδουλάκης Νίκος, καθηγητής οικονομικού πανεπιστημίου Αθηνών

57.  Γιώργος Γραμματικάκης πρώην πρύτανης

58.  Δώρα Τσικαρδάνη μέλος Εκτελεστικής Επιτροπής ΔΗΜΑΡ

==========================================================

Υπενθυμίζουμε ότι αρκετοί εξ αυτών είχαν ταχθεί ΥΠΕΡ του ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ &

 είχαν υπογράψει πριν 2,5 χρόνια, και σχετικό κείμενο. Ο ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ:

Νίκος Αλιβιζάτος,

Θανάσης Βαλτινός,

Νάσος Βαγενάς,

Γιάννης Βούλγαρης,

Γιώργης Γιατρομανωλάκης,

Κική Δημουλά,

 Απόστολος Δοξιάδης,

Άγγελος Δεληβοριάς,

Γιώργος Δερτιλής,

Αρίστος Δοξιάδης,

Τάκης Θεοδωρόπουλος,

Αθηνά Κακούρη,

 Μένης Κουμανταρέας,

Γιάννης Κουνέλης,

Ορέστης Καλογήρου,

Στάθης Καλύβας,

Βάσω Κιντή,

Ανδρέας Κούρκουλας,

Νίκος Μουζέλης,

Χαράλαμπος Μ. Μουτσόπουλος,

Πέτρος Μάρκαρης,

Τάσος Μπουλμέτης,

Γιώργος Παγουλάτος,

Κωνσταντίνος Παπαγεωργίου,

Βασίλης Παπαβασιλείου,

Παύλος Σούρλας,

Γιάννης Στουρνάρας,

Διονύσης Σαββόπουλος,

 Γιώργος Σκαμπαρδώνης,

Σταύρος Τσακυράκης,

Χαρίδημος Τσούκας.

Αλέκος Φασιανός,

 ===================================================================

  Αυτή την ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ ποιος θα την ΠΑΡΕΙ;

Τα κενά τα καλύπτει η Φύση. Ενίοτε καλύπτονται και παρά φύσιν. Δεν είναι αμαρτία. Άλλωστε ο σκοπός πάντα αγίαζε τα μέσα. Ως εκ τούτου, το να δρας εξτρεμιστικά εναντίον της λογικής και να δηλώνεις κεντροαριστερός για να επιβιώσεις πολιτικά, οικονομικά ή κοινωνικά, δεν είναι κακό. Μαλακία…το λες, κακό όχι.

Το κενό δημιουργήθηκε από τη διάλυση του ΠΑΣΟΚ, το οποίο ξεκίνησε ως λαϊκίστικο σοσιαλκάτι τρίτου δρόμου, εξελίχθηκε σε εκσυγχρονιστικό χρηματιστηριακό, μετατράπηκε σε απολιτίκ φιτ και κατάντησε προσωπική άποψη περί μνημονιακής κεντροαριστεράς.

Αυτό το κενό, λοιπόν, της κεντροαριστεράς όρμησαν πολλά τσούρμα να το καλύψουν, κυρίως για τους λόγους που ανέφερα πιο πάνω.Βενιζέλος με Κουβέλη, Λοβέρδος με Κουβέλη, η «Κίνηση 75» του ΠΑΣΟΚ και εσχάτως58 άνθρωποι που αυτοχαρακτηρίζονται κεντροαριστεροί.

 Σέβομαι απόλυτα τοδικαίωμα αυτοπροσδιορισμού του καθένα, οπότε ακόμη κι αν ο Τζήμερος δηλώσειαύριο κεντροαριστερός, ως τέτοιον θα τον υπολογίζω. Άλλωστε ο Τζήμερος με τονΒενιζέλο, τον Λοβέρδο και αρκετούς από τους 58 που έχουν εκφράσει δημόσιο λόγο,δεν έχουν και μεγάλες διαφορές. Ίσως να μην έχουν και καμία.

Αυτό γίνεται φανερό κι από την «έκκληση» των «58» η οποία όπως γράφουν οι ίδιοι «Απευθύνεται στους πολίτες, στα κόμματα, στις συλλογικότητες, στα πολιτικά πρόσωπα, στις συνδικαλιστικές, τις αυτοδιοικητικές και τις πνευματικές δυνάμεις που κινούνται στον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, της δημοκρατικής αριστεράς, του φιλελεύθερου κέντρου, της πολιτικής οικολογίας, του προοδευτικού ευρωπαϊσμού». Δηλαδή ένα «απ’ όλα έχω».

Το κέντρο πάντα με φόβιζε και ένα ακόμη επιχείρημα για το φόβο μου αυτό, προσέφερε η κυρία Σώτη Τριανταφύλλου, μία εκ των «58», η οποία σε κείμενό της αναφέρει: «ο ιταλικός φασισμός προέκυψε από μικροαστικά κινήματα «κέντρου», όχι πολιτικού άκρου – γι’ αυτό επεκτάθηκε σε όλο το κοινωνικό σώμα». Έτσι είναι. Το κέντρο πάει όπου θέλει. Κέντρο είναι. Κέντρο βολής, κέντρο διασκέδασης, κέντρο πόλης, πάντως κέντρο. Επεκτείνεται προς την πλευρά που οδηγούν άλλοτε οι συνθήκες κι άλλοτε τα συμφέροντα.  Όσο για τον όρο «κεντροαριστερά», η όποια προσπάθεια να οριοθετηθεί καταργήθηκε από τη στιγμή που δημιουργήθηκε η ΔΗΜ.ΑΡ., αυτοπροσδιορίστηκε κι αυτή ως «υπεύθυνη Αριστερά» και συνεργάστηκε όσο χρειάστηκε με τη μετριοπαθή ακροδεξιά του Σαμαρά και των συνεργατών του.

Σε κάθε περίπτωση, καλά κάνουν οι άνθρωποι και ασχολούνται. Οι περισσότεροι γνωρίζουμε τον κυριότερο λόγο που έπεσαν με τα μούτρα στη δημιουργία «κεντροαριστεράς» καθώς ο Σαμαράς μόνο που δεν εξέφρασε δημόσια - μέχρι στιγμής - την ικανοποίησή του για τις εξελίξεις. Απλώς θα τσακωθούν και είναι κρίμα να χαλάσουν καρδιές «συντρόφων», «συνοδοιπόρων», «συνμνημονιακών» ή όπως αλλιώς θα αποφασίσουν να αποκαλούνται μεταξύ τους.

Ήδη σήμερα ο κεντροαριστρός Λοβέρδος που ρήμαξε κάθε έννοια κοινωνικού κράτους και εργασιακών δικαιωμάτων στο πέρασμά του από τα υπουργεία Εργασίας και Υγείας, μιλώντας στον Real fm δήλωσε σχετικά με την κίνηση των «58»:
«Το είδαμε με ενδιαφέρον το κείμενο, όμως νομίζω ότι στην πολιτική η μέθοδος να παίρνουμε πρωτοβουλίες μέσω της συλλογής υπογραφών από διανοούμενους ήταν μια μέθοδος της δεκαετίας του ’70 η οποία δε νομίζω ότι έκτοτε αποδίδει. Προτιμότερο είναι, παρά ότι σέβομαι το κείμενο σέβομαι και τις υπογραφές, εκτιμώ τους ανθρώπους, τους πιο πολλούς απ’ αυτούς, νομίζω όμως ότι οι πολιτικές πρωτοβουλίες σχετικά με την κεντροαριστερά και το κέντρο έχουν να κάνουνε   με τα πολιτικά της υποκείμενα και όχι με έμμεσους τρόπους». 

Για να μην υπάρξει αμφισβήτηση, ακούστε τον εδώ από το όγδοο λεπτό και μετά. Στη συνέχεια, ο Λοβέρδος εξηγεί γιατί η κεντροαριστερά των Λοβέρδου – Κουβέλη είναι η καλύτερη από τις άλλες κεντροαριστερές.

Εντάξει, όχι ότι με ενοχλεί να σκοτωθούν μεταξύ τους τα μαγαζάκια της κεντροαριστεράς, απλώς καλό θα ήταν όταν τελειώσουν, βαρεθούν, κάνουν το όποιο χρέος τους, να συμμαζέψουν γιατί στο μέλλον είναι προφανές ότι θα υπάρξουν  κι άλλοι ενδιαφερόμενοι. Η κεντροαριστερά ήταν πάντοτε μια καλή λύση. Ιδίως για τη Δεξιά.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ

Oι "ΚΩΛΟΕΛΛΗΝΕΣ" που αγανακτούν και οι 32 "ΕΛΛΗΝΕΣ" που "τολμούν" !