«Το πρώτο βήμα για να εξοντώσεις ένα έθνος είναι να διαγράψεις τη μνήμη του.
Να καταστρέψεις τα βιβλία του, την κουλτούρα του, την ιστορία του.
Μετά να βάλεις κάποιον να γράψει νέα βιβλία, (π.χ. Δραγώνα, Φραγκουδάκη, Ρεπούση, SKY),
να κατασκευάσει μια νέα παιδεία, να επινοήσει μια νέα ιστορία.
Δεν θα χρειαστεί πολύς καιρός για να αρχίσει αυτό το έθνος να ξεχνά ποιο είναι και ποιο ήταν.
Ο υπόλοιπος κόσμος γύρω του θα το ξεχάσει ακόμα πιο γρήγορα».
Μίλαν Κούντερα (από το βιβλίο του Γέλιου & της Λήθης)
O πρόλογος αναγκαίος για να αναδημοσιεύσουμε ορισμένα κείμενα για το ρόλο των κυβερνώντων και κυρίως του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη (ΑΑΡΩΝ ΑΒΟΥΡΙ) καθώς και του Υπηρεσιακού πρωθυπουργού Παναγιώτη Πικραμμένου, οι οποίοι όλως τυχαίως είχαν και έχουν άριστες σχέσεις με τη Γερμανική Αυτοκρατορία.
Αφορμή, η αναπαραγωγή από την εφημερίδα "ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ" αποσπασμάτων από το εξαιρετικό βιβλίο του Δημοσθένη Κούκουνα "Η ελληνική οικονομία κατά την Κατοχή και η αλήθεια για τα κατοχικά δάνεια", από το οποίο προκύπτουν στοιχεία, τα οποία ομολογουμένως σε αφήνουν κυριολεκτικά άναυδο.
Οπως π.χ. ότι ο πατέρας του σημερινού Υπηρεσιακού πρωθυπουργού, ήταν ο εκπρόσωπος του Γκαίμπελς στην κατεχόμενη Ελλάδα και θησαύριζε τυπώνοντας και μοιράζοντας τα προπαγανδιστικά έντυπα του κατακτητή!!!
Οσο για τον Σημίτη, τι να πρωτοπεί κανείς. Πάντως οι δύο άνδρες το βράδυ της Πέμπτης συναντήθηκαν στην Βρετανική Πρεσβεία. Συνομίλησαν (σε ποιά γλώσσα ;)επί 10 λεπτά όπου και τους αποθανάτισε ο φακός της Ειρήνης Νικολοπούλου... Αραγε τι να συζητούσαν; Τις αποκαλύψεις ΚΟΥΚΟΥΝΑ ή την αγωνία τους να καταβληθούν στο Ελληνικό κράτος οι γερμανικές επανορθώσεις;
Μήπως ο κ. Κώστας Σημίτης εξηγούσε για ποιον λόγο:
Α. Ο υπουργός διακιοσύνης της κυβέρνησής του, κ. Μιχ. Σταθόπουλος(εκείνος ντε που έβγαζε σπυράκια με την αναγραφή του θρησκεύματος στις Αστυνομικές Ταυτότητες), απαγόρευσε την κατάσχεση ακινήτων του Ινστιτούτου Γκαίτε και της Γερμανικής Αρχαιολογικής Σχολής υπέρ της αποζημίωσης των θυμάτων του Διστόμου, με μία διάταξη του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, που λέει πως ο υπουργός Δικαιοσύνης μπορεί να αποτρέψει την εκτέλεση μιας δικαστικής απόφασης «όταν διακυβεύονται οι φιλικές σχέσεις με μία χώρα και το επιβάλει το εθνικό συμφέρον»; (δημοσίευση από τον κύριο Κυριάκο Σιμόπουλο για τον ρόλο των ξένων αρχαιολογικών αποστολών στην Ελλάδα) ή γιατί
Β. Έδωσε για πρώτη φορά, παράταση στη θητεία -που είχε λήξει- του τότε προέδρου του Αρείου Πάγου, "ΕΛΛΗΝΟ-Ελληναρά" Στέφανου Ματθία (2001), ώστε να προλάβει να συγκροτήσει Ειδικό Δικαστήριο με το οποίο να ανατρέψει την απόφαση της Ολομέλειας (2001) του Αρείου Πάγου, η οποία είχε ήδη δικαιώσει την απόφαση του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς για καταβολή αποζημιώσεων στα θύματα του Διστόμου, απορρίπτοντας την ένσταση της Γερμανίας η οποία ζητούσε την ακύρωση της απόφασης στη βάση του “δικαιώματος της ετεροδικίας”; Ο κ Ματθίας δηλαδή, αποφάσισε ότι ένα κράτος (η Ελλάδα) δεν μπορεί να δικάσει ένα άλλο κράτος (τη Γερμανία), ακόμα και εάν τα μέλη και τα όργανα του δεύτερου έχουν αδικοπραγήσει στην επικράτεια του πρώτου. Έτσι αναγνώρισε στη Γερμανία δικαίωμα ετεροδικίας δηλαδή να μη δικάζεται στην Ελλάδα.
=======================================================================
Ποιανού ο πατέρας ήταν ο εκπρόσωπος του Γκαίμπελς στην κατεχόμενη Ελλάδα και θησαύριζε τυπώνοντας και μοιράζοντας τα προπαγανδιστικά έντυπα του κατακτητή;
Στο νέο βιβλίο του με τίτλο "Η ελληνική οικονομία κατά την Κατοχή και η αλήθεια για τα κατοχικά δάνεια", εκτός από άλλα ενδιαφέροντα, ο ιστορικός Δημοσθένης Κούκουνας, ειδικευμένος στα κατοχικά θέματα, κάνει αποκαλύψεις και για την οικογένεια του σημερινού υπηρεσιακού πρωθυπουργού Παναγιώτη Πικραμένου.Η μόνη επώνυμη δήλωση, στην οποία προέβη ο πρωθυπουργός ΟΘΩΝ Πικραμένος αφότου προέκυψε το ζήτημα των σχέσεων της οικογένειάς του με τους Γερμανούς, ήταν η ακόλουθη:
«Δεν επιθυμώ να λάβω κατά το χρόνο άσκησης των καθηκόντων μου τις προβλεπόμενες για τη θέση μου μηνιαίες αποδοχές από τη λήψη των οποίων και παραιτούμαι».
Ομολογουμένως επικροτούμε, αφού ούτως ή άλλως ο μισθός του πρωθυπουργού είναι μεγαλύτερος από εκείνον του προέδρου ανωτάτου δικαστηρίου, αν και δεν χρειαζόταν να το δηλώσει σήμερα. Θα είχε μεγαλύτερη αξία βέβαια αν το είχε πράξει την πρώτη ημέρα που ανέλαβε και όχι λίγες ώρες αφότου προέκυψε ζήτημα.
Ο υπηρεσιακός πρωθυπουργός Παναγιώτης Πικραμένος θεωρεί ότι υπέστη "ανοίκεια επίθεση", αν δεχθούμε ως έγκυρες τις πληροφορίες που μεταδίδει το matrix24.gr. Συγκεκριμένα αναφέρει επί λέξει:
"Συνεργάτες του Παναγιώτη Πικραμμένου μιλώντας στο matrix24.gr εκφράζουν την έκπληξή τους για την «ανοίκεια επίθεση» εκ μέρους εφημερίδας και βιβλίου στο πρόσωπο του υπηρεσιακού πρωθυπουργού.
Το σχετικό δημοσίευμα της "Κυριακάτικης Δημοκρατίας" κάνει λόγο για στενές σχέσεις της οικογένειας Πικραμμένου με τους Γερμανούς και το Γκέμπελς, επικαλούμενο το νέο βιβλίο του ιστορικού Δημοσθένη Κούκουνα.
Κύκλοι του υπηρεσιακού πρωθυπουργού είπαν στο matrix24.gr ότι θα υπάρξει επιστολή από άτομο μη πολιτικό που γνωρίζει καλά τα γεγονότα της εποχής και θα απαντήσει τόσο στο δημοσίευμα όσο και στο βιβλίο.
Οι ίδιοι κύκλοι πάντως σχολιάζουν ότι πράγματι η οικογένεια Πικραμμένου είχε πρακτορείο τύπου στο Μεσοπόλεμο, με έδρα την οδό Σωκράτους, το οποίο επιτάχθηκε επί κατοχής. Ο πατέρας του Π. Πικραμμένου από ιδιοκτήτης παρέμεινε ως υπάλληλος, δεδομένου ότι γνώριζε τη γερμανική γλώσσα.
Υπογραμμίζουν όμως ότι «η ιστορία περί πλουτισμού της οικογένειας είναι αστεία», καθώς όπως λένε χρεοκόπησε στην κατοχή και αναγκάστηκε να πουλήσει το σπίτι, και μάλιστα για ένα κομμάτι ψωμί".
[επτά ώρες αργότερα τροποποιήθηκε η τελευταία παράγραφος ως εξής: "Προσθέτουν δε ότι «η ιστορία περί πλουτισμού είναι αστεία», καθώς – όπως λένε – η οικογένεια χρεοκόπησε επί κατοχής και αναγκάστηκε να πουλήσει, «για ένα κομμάτι ψωμί», το σπίτι της προκειμένου να επιβιώσει, κάτι που αναγνωρίστηκε και με μετακατοχική δικαστική απόφαση που επιδίκασε στην οικογένεια πρόσθετη αποζημίωση". Στην περίπτωση αυτή ας δοθεί στη δημοσιότητα το πλήρες κείμενο της δικαστικής απόφασης, αφού γίνεται επίκλησή της]
Το ιστολόγιό μας, που πρώτο ανάρτησε το βράδυ της περασμένης Τετάρτης 5/6 σχολιασμένο το σχετικό απόσπασμα από το βιβλίο του Δημοσθένη Κούκουνα, δεν θα απαντήσει ακόμα στους ανώνυμους κύκλους, μέχρι να υπάρξει μια πιο ξεκάθαρη απάντηση. Όπως αναφέρεται, "άτομο μη πολιτικό" ασχολείται με τη σύνταξη της απάντησης. Καλό θα είναι το άτομο αυτό, πριν από την απάντηση που θα δώσει, να ελέγξει προσεκτικά τα ήδη αναρτημένα στοιχεία και το ακριβές απόσπασμα από το βιβλίο του Δ. Κούκουνα, διότι τα μέχρι στιγμής διαρρεόμενα επιχειρήματα από το πρωθυπουργικό περιβάλλον είναι μάλλον έωλα.
Εν τω μεταξύ ο συγγραφέας του βιβλίου "Η ελληνική οικονομία κατά την Κατοχή και η αλήθεια για τα κατοχικά δάνεια" Δημοσθένης Κούκουνας μας έστειλε το ακόλουθο μήνυμα για να το αναρτήσουμε:
"Θεώρησα χρέος μου να παρακαλέσω τον φίλο διαχειριστή του ιστολογίου aera2012.blogspot.com, που ευγενώς φιλοξενεί διάφορα ιστορικά κείμενά μου, να δώσει στη δημοσιότητα το ακόλουθο σχόλιό μου σχετικά με όσα φέρονται να είπαν ανώνυμοι πρωθυπουργικοί συνεργάτες:
Δεν ήταν επιδίωξή μου να προκαλέσω ζητήματα στον υπηρεσιακό πρωθυπουργό και εν ενεργεία πρόεδρο του Συμβουλίου της Επικρατείας Παναγιώτη Πικραμένο, το πρόσωπο του οποίου σε καμιά περίπτωση δεν είναι - ούτε θα μπορούσε να ήταν - αντικείμενο ενός ιστορικού βιβλίου που ανάγεται σε παρελθόντα χρόνια. Άλλωστε το κείμενο του βιβλίου ήταν ολοκληρωμένο πριν από την ανάληψη της πρωθυπουργίας και μόνο μια φράση προστέθηκε, χωρίς άλλους χαρακτηρισμούς ή παραλληλισμούς.
Προσωπικά έχω γνωρίσει τον κ. πρωθυπουργό προ 40 σχεδόν ετών, ως νεαρό δικηγόρο και εκ των ιδιοκτητών του πρακτορείου, και τότε, όπως και τώρα, έμεινα με την εντύπωση ενός καθ' όλα ευπρεπούς και αξιοπρεπούς ανθρώπου. Συνεπώς δεν θα είχα κανένα λόγο να συμμετάσχω σε μια "ανοίκεια επίθεση" εναντίον του, πολλώ δε μάλλον που στις 576 σελίδες του βιβλίου δεν υπάρχει καμιά αναφορά σε βάρος του προσωπικά, ούτε καν ως υπαινιγμός.
Θα ήθελα να διευκρινίσω ότι το βιβλίο αυτό δεν κυκλοφόρησε μέχρι σήμερα ακριβώς για να αποφευχθεί η πυροδότηση του πολιτικού κλίματος (όχι για το θέμα αυτό, αλλά και για όσα άλλα περιέχει και ενδεχομένως μπορεί να λάβουν πολιτικές ερμηνείες) και αποφασίσαμε με τον εκδότη του να το θέσουμε σε κυκλοφορία αμέσως μετά τις προσεχείς εκλογές. Το περιεχόμενο του βιβλίου κινείται αποκλειστικά στο ιστορικό του πλαίσιο και ένα μόνο κεφάλαιο ασχολείται με τις επιχειρήσεις Τύπου και προπαγάνδας επί Κατοχής, στο οποίο γίνεται μνεία των βασικών συνεργατών του κατακτητή που συνεταιρίστηκαν μαζί του και ειδικά με την εταιρία "Mundus", που είχαν συστήσει στο Βερολίνο οι Γκαίμπελς και Ρίμπεντροπ. Όσα αναφέρονται στο βιβλίο είναι πλήρως στοιχειοθετημένα και ανά πάσα στιγμή μπορεί να προσκομισθεί η απαραίτητη τεκμηρίωση, αν χρειασθεί. Άλλωστε αυτό αποτελεί για μένα αυτονόητη προϋπόθεση και μέχρι στιγμής τουλάχιστον δεν έχει υπάρξει αμφισβήτηση για τα ιστορικά μου κείμενα.
Αυτό βεβαίως αφορά κατά κύριο λόγο κάθε ενυπόγραφο κείμενό μου. Η αλήθεια είναι ότι τις τελευταίες τρεις μέρες έχει γίνει μια πολλαπλάσια αναπαραγωγή του αυθεντικού κειμένου μου από διάφορες ιστοσελίδες, χωρίς να παραπέμπουν απευθείας στην πηγή, άλλοτε με σχολιασμούς και άλλοτε χωρίς. Είναι αυτονόητο ότι δεν μπορώ σε καμιά περίπτωση να είμαι υπόλογος των γραφομένων, παρεκτός των δικών μου. Το ίδιο ισχύει και για τις δύο εφημερίδες, διακεκριμένοι και έγκυροι συντάκτες των οποίων με δική τους πρωτοβουλία με ερώτησαν αν συναινώ στην αναδημοσίευση του κειμένου από το ιστολόγιο aera2012.blogspot.com. Φυσικά δεν είχα καμιά αντίρρηση.
Πριν ακολουθηθεί η μεθόδευση της "διαρροής" από το πρωθυπουργικό περιβάλλον, θα ήθελα να αναφέρω ότι επιχειρήθηκε μια πολλαπλώς ερμηνευόμενη πλάγια προσέγγιση μέσω κοινού φίλου, που όμως δεν πρόλαβα να ακούσω διότι αρνήθηκα εκ προοιμίου τη συζήτηση. Η συζήτηση ξεκίνησε με τη φράση: "Αν και ο πρωθυπουργός δεν θέλει να υποβάλει μήνυση...". Πράγματι, καλό θα ήταν να μην υποβληθεί, διότι ένας ιστορικός πρέπει να μένει ανεπηρέαστος στο καθήκον του, ει δυνατόν αποστασιοποιημένος από κάθε πολιτική ή οποιαδήποτε υποκειμενική επιρροή. Στην περίπτωσή μου όμως, ως παλαιός δημοσιογράφος, που έχει συναντήσει πολλά στη ζωή του, υπάρχει η συνήθεια να διατηρούνται οι λεγόμενες χρυσές εφεδρείες. Ούτε ιδιοτέλειες έχω, ούτε κομματικές ή πολιτικές προτιμήσεις νομίζω πρέπον να δηλώνω. Αν από τα κείμενά μου επηρεάζονται πολιτικά θέματα, όπως έγινε με την περίπτωση του πρώην υπουργού Γιώργου Παπακωνσταντίνου, του οποίου η οικογένεια στηρίχτηκε σε μια υπογραφή του στρατηγού Τσολάκογλου για να αποκτήσει το ηλεκτρικό εργοστάσιο της Πτολεμαΐδας, ή κατά καιρούς άλλα επίμαχα θέματα που ενδεχομένως ενόχλησαν άλλους ισχυρούς, δεν είναι δική μου η ευθύνη. Εγώ με την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας θέλω να ασχολούμαι και όχι με τα κομματικά παιχνίδια.
Αν κριθεί αναγκαίο, θα επανέλθω σε περίπτωση που διατυπωθεί λεπτομερής και επώνυμη απάντηση στα γραφόμενά μου. Είναι περιττό να διαψεύδω ένα προς ένα τα "διαρρεόμενα" με την επίκληση ντοκουμέντων. Οι κάθε λογής κύκλοι, για να δικαιολογούν τον μισθό τους, καλό θα είναι να μελετήσουν ένα προς ένα τα αναρτημένα στοιχεία, αφού προηγουμένως διαβάσουν προσεκτικά το ακριβές κείμενο. Ευχαριστώ.
Δ. Κούκουνας
Ποιανού ο πατέρας ήταν ο εκπρόσωπος του Γκαίμπελς
στην κατεχόμενη Ελλάδα και θησαύριζε τυπώνοντας & μοιράζοντας τα προπαγανδιστικά έντυπα του κατακτητή;
Του Μιχαλολιάκου ή του Πικραμένου;
Το ερώτημα που έχουμε μπροστά μας είναι απλό: Ποιος είχε αναλάβει την αποκλειστική διακίνηση των προπαγανδιστικών εντύπων του Γκαίμπελς στην κατεχόμενη Ελλάδα και θησαύριζε; Ο πατέρας του αρχηγού της "Χρυσής Αυγής" Μιχαλολιάκου ή του υπηρεσιακού πρωθυπουργού Πικραμένου;
Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό και δεν έχει να κάνει με προεκλογικά παιχνίδια.
Στο νέο βιβλίο του με τίτλο "Η ελληνική οικονομία κατά την Κατοχή και η αλήθεια για τα κατοχικά δάνεια", εκτός από άλλα ενδιαφέροντα, ο ιστορικός Δημοσθένης Κούκουνας, ειδικευμένος στα κατοχικά θέματα, κάνει αποκαλύψεις και για την οικογένεια του σημερινού υπηρεσιακού πρωθυπουργού Παναγιώτη Πικραμένου.
Ο νυν πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας όταν στα δώδεκά του, το 1957, γράφτηκε στο γυμνάσιο της Γερμανικής Σχολής Αθηνών, δεν είχε κανένα άλλο λόγο εκτός από το ότι ο πατέρας του ήταν φανατικός θαυμαστής των Γερμανών. Μετά το τέλος της Κατοχής πέρασαν δώδεκα χρόνια μέχρι να ξανανοίξει η Γερμανική Σχολή και ένας από τους πρώτους μαθητές της ήταν ο μικρός Παναγιώτης. Εντελώς συμπτωματικά το νέο κτίριο της σχολής (το κατοχικό στην οδό Αραχώβης είχε περιέλθει στο Γαλλικό Ινστιτούτο) χωριζόταν από μια μεσοτοιχία με την κλινική του πατέρα Χριστοφοράκου, ο γιος του οποίου φοίτησε κι αυτός στην ίδια σχολή (βέβαια ο γνωστός μας από άλλη αιτία Μιχάλης Χριστοφοράκος ήταν μερικά χρόνια νεώτερος από τον υιό Πικραμένο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπήρχε φιλικός δεσμός).
Έτσι λοιπόν κάθε πρωί ξεκινούσε περιποιημένος, καλοντυμένος και καλοχτενισμένος ο μικρός Παναγιώτης για τη Γερμανική Σχολή στην οδό Μετσόβου. Ξεκινούσε με τα πόδια από το αριστοκρατικό σπίτι του με τα 18 δωμάτια στην οδό Ακαδημίας 52 για να φτάσει στην περιοχή Μουσείου.
Το σπίτι αυτό των 450 τ.μ. ανήκε στην οικογένειά του πριν ο ίδιος γεννηθεί το 1945, όταν ο κόσμος άλλαζε με το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Είχε αγοραστεί λίγες μέρες αφότου άρχισε η Κατοχή με γερμανικά χρήματα, όταν ο πατέρας του μόλις είχε αναλάβει την αποκλειστική πώληση σε όλη την κατεχόμενη Ελλάδα των προπαγανδιστικών εντύπων του κατακτητή.
Πέρασαν 67 χρόνια από το 1945, όταν κατέρρευσε η Γερμανία του Χίτλερ και μεσολάβησαν πολλά μέχρι το 2012, οπότε η Γερμανία της Μέρκελ έχει καταστρέψει την Ελλάδα. Η απόπειρά της να επιβάλει τον Ράιχενμπαχ ως προτέκτορα-ψευτοπρωθυπουργό δεν πέτυχε, αλλά το σχέδιο ανανεώθηκε με τον δοτό πρωθυπουργό Παπαδήμο. Αυτός όμως δεν ήταν της γερμανικής κουλτούρας, αλλά της αμερικανικής, ως απόφοιτος του Κολλεγίου Αθηνών. Χρειαζόταν άλλος πρωθυπουργός με τη γερμανική να την έχει ως μητρική του γλώσσα.
Αυτός είναι ο σημερινός πρωθυπουργός μιας υπηρεσιακής κυβέρνησης, η σύνθεση της οποίας δεν είναι τυχαία. Κάλλιστα αυτή η "υπηρεσιακή" μπορεί να γίνει "μεταβατική" αν οι συνθήκες το επιτρέψουν και να παραμείνει στην εξουσία για να εκτελέσει το πρόγραμμα του μνημονίου, αν οι εκλογές της 17ης Ιουνίου δεν δώσουν ισχυρή κυβέρνηση. Οι Γερμανοί έχουν το κεφάλι τους ήσυχο πάντως, αφού επικεφαλής της είναι ο γιος του παλιού συνεργάτη του Γκαίμπελς, συνεργάτη με το αζημίωτο.
Άλλωστε η επιλογή του Πικραμένου ως υπηρεσιακού πρωθυπουργού έγινε με τη σύμφωνη γνώμη όλων των πολιτικών αρχηγών που είχαν συσκεφθεί στο προεδρικό μέγαρο υπό την προεδρία του Κάρολου Παπούλια. Όλων πλην ενός. Πλην του Νίκου Μιχαλολιάκου κατά σύμπτωση, ο οποίος δεν είχε κληθεί.
Θεωρήθηκε άραγε ως πολύ χιτλερικός για να εγκρίνει τον υιό Πικραμένο ως πρωθυπουργό; Αλλά ο πατέρας του Μιχαλολιάκου δεν ήταν ο στενός συνεργάτης του Γκαίμπελς στην Ελλάδα, ούτε κέρδιζε απ' αυτό βέβαια...
Μεγάλο προνόμιο ούτως ή άλλως είναι ο πατέρας σου να κάθισε δίπλα-δίπλα με έναν απεσταλμένο του ίδιου του Γκαίμπελς και να συνεταιρίστηκε μαζί του για μια επικερδή μπίζνες: τη διακίνηση όλων των προπαγανδιστικών εντύπων του εχθρού σε όλο το διάστημα της Κατοχής. Την ώρα που κάποια κορόιδα καρδιοχτυπούσαν για να γράψουν και μετά να τυπώσουν με χίλιες δυο προφυλάξεις ένα εφημεριδάκι, αφού προηγουμένως με απίθανα τεχνάσματα εξασφάλιζαν το απαραίτητο χαρτί (συνήθως χαρτί προοριζόμενο για συσκευασίες ή άλλες χρήσεις), και που κάποια άλλα κορόιδα έκρυβαν προσεκτικά πάνω τους μερικά αντίτυπα για να τα μοιράσουν σε έμπιστα πρόσωπα. Επρόκειτο για τον πολυθρύλητο μυστικό Τύπο της Εθνικής Αντίστασης, στον βωμό του οποίου πολλοί ήρωες θυσιάστηκαν όταν ανακαλύφτηκαν τα μυστικά μικρά τυπογραφεία ή οι διανομείς εντοπίστηκαν να έχουν επάνω τους έστω και ένα αντίτυπο. Η τιμωρία δεν ήταν παρά μία και μοναδική: ο θάνατος! Εκείνοι που τα έγραφαν αυτά τα «εφημεριδάκια» και εκείνοι που τα τύπωναν ή στη συνέχεια τα μοίραζαν, αριστεροί ή δεξιοί, άνθρωποι της καθημερινότητας, δεν πληρώνονταν και το έκαναν με την καρδιά τους, με την πεποίθηση ότι συμμετείχαν στον καθολικό αγώνα ολόκληρου του ελληνικού λαού.
Υπήρχαν όμως και κάποιοι άλλοι, ελάχιστοι βέβαια, που είχαν αντίθετη άποψη. Που αναγνώριζαν ότι είχαν χρέος να μην διαβάζουν τέτοια εφημεριδάκια, ούτε και φυσικά να ασχολούνται με το γράψιμο, το τύπωμα και τη διανομή τους, που τόσους και τόσους κινδύνους έκρυβαν – και που, το κυριότερο, δεν απέδιδαν το παραμικρό οικονομικό όφελος.
Επί Κατοχής, το μοναδικό πρακτορείο που είχε την αποκλειστικότητα όλων των εφημερίδων και περιοδικών που έβγαιναν υπό καθεστώς λογοκρισίας ήταν η «Ένωσις Ελληνικού και Ξένου Τύπου» Α.Ε. Η εταιρία αυτή ιδρύθηκε λίγες εβδομάδες μετά την αρχή της Κατοχής, αφού προηγουμένως έφτασε από το Βερολίνο στην Αθήνα ειδικός απεσταλμένος του Γκαίμπελς, υπουργού Προπαγάνδας του Τρίτου Ράιχ. Αυτός είχε την ιδιότητα του πληρεξουσίου της εταιρίας «Mundus», που ανήκε εξ ημισείας στα γερμανικά υπουργεία Προπαγάνδας και Εξωτερικών. Εγκαταστάθηκε σ’ ένα γραφείο της γερμανικής πρεσβείας, στον τρίτο όροφο της λεωφόρου Βασιλίσσης Σοφίας 4, και άρχισε τις επαφές του.
Με την καθοδήγηση του Χέρμπερτ Σβέρμπελ, ο οποίος μόλις λίγους μήνες νωρίτερα είχε διοριστεί ακόλουθος Τύπου στην Αθήνα, αλλά από πολλών ετών είχε πλούσιες διασυνδέσεις με παράγοντες του ελληνικού Τύπου, ο Μάουραχ, ο εκπρόσωπος του Γκαίμπελς στην Αθήνα, εκτός άλλων προσώπων, είχε μακρές συζητήσεις με τον Όθωνα Πικραμένο. Κατέληξαν στην απόφαση να ιδρύσουν από κοινού μια νέα εταιρία, την Α.Ε. «Ένωσις Ελληνικού και Ξένου Τύπου». Συμφώνησαν ότι η γερμανική κρατική εταιρία θα διατηρούσε το 51%, ενώ πλην του Πικραμένου ποσοστά δόθηκαν και στους ανταγωνιστές του, τους κληρονόμους του Σπύρου Τσαγγάρη, αλλά και σε μια στενή συνεργάτιδα και συνεταίρο του, την Ελισάβετ Τσιβόγλου, η οποία μέχρι τότε διαχειριζόταν όλες τις ξένες εφημερίδες και περιοδικά.
Ο Όθων Πικραμένος διορίστηκε γενικός διευθυντής της νέας εταιρίας, που δημιούργησε ο ίδιος με τους εκπροσώπους του Γκαίμπελς, με τους οποίους και συνεταιρίστηκε, έχοντας ένα σημαντικό ποσοστό στο μετοχικό κεφάλαιο και φυσικά στα τεράστια κέρδη του μονοπωλιακού πρακτορείου. Ο ίδιος κέρδισε πολλά, όχι μόνον από την αποκλειστική διακίνηση των ελληνόγλωσσων και ξενόγλωσσων (κυρίως γερμανικών και ιταλικών) προπαγανδιστικών εντύπων και βιβλίων, αλλά και με τις εκτυπώσεις διαφόρων εντύπων για λογαριασμό του κατακτητή, ως ένας από τους βασικούς μετόχους της εταιρίας «Πυρσός» που ήταν.
Το παλαιό πρακτορείο που είχε μέχρι την αρχή της Κατοχής και που το είχε ιδρύσει ο πατέρας του Τάκης Πικραμένος το 1927 στεγαζόταν σε τετραώροφο ακίνητο, στην οδό Σωκράτους 43. Βάσει της συμφωνίας που έκανε ο Όθων Πικραμένος με τους Γερμανούς, ο Πικραμένος θα εγκατέλειπε την ιδιοκτησία του ακινήτου για να το ρευστοποιήσει. Το αγόρασε μια εταιρία που μόλις είχε περιέλθει υπό τον έλεγχο των Γερμανών, η ΑΕΜ «Βωξίται Παρνασσού», και πλήρωσε 22 εκατομμύρια δραχμές στον μέχρι τότε ιδιοκτήτη του (την οικογένεια Πικραμένου, που χρησιμοποιούσε τους δύο ορόφους για κατοικία της), αναλαμβάνοντας στη συνέχεια να το ενοικιάσει στη νέα εταιρία, της οποίας γενικός διευθυντής ήταν ο Όθων Πικραμένος.
Για την αυθεντικότητα των όσων αναφέρονται, μπορεί ο αναγνώστης να ανατρέξει στο νέο βιβλίο του ιστορικού Δημοσθένη Κούκουνα "Η ελληνική οικονομία κατά την Κατοχή και η αλήθεια για τα κατοχικά δάνεια" (Εκδόσεις Ερωδιός). ΚΛΙΚ ΕΔΩ γά να διαβάσετε:
ΛΑΜΠΡΑΚΗΣ ΚΑΙ ΠΙΚΡΑΜΕΝΟΣ ΕΠΙ ΚΑΤΟΧΗΣ
Η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ 1941-44
Ο Γ. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΜΥΣΤΙΚΟΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΤΟΥ ΤΣΟΛΑΚΟΓΛΟΥ ΤΟ 1941 (ΚΛΙΚ)
ΔΙΑΒΑΣΤΕ επίσης κανοντας ΚΛΙΚ:
Πολύ καλό. Όσο για τις σχέσεις του πατέρα Σημίτη με τον αρχηγό του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος Γεώργιο Μερκούρη, αδελφό του πατέρα της Μελίνας (μια οικογένεια είμαστε όλοι βέβαια), βλέπε http://historia-hellas.blogspot.gr/2012/06/blog-post_23.html
ΑπάντησηΔιαγραφή