Γερμανία εναντίον Ευρώπης

 του Χουαν Τόρες Λόπες   

Είναι χαρακτηριστικό πως συνήθως μιλάμε για «τιμωρία» για να αναφερθούμε στα μέτρα τα οποία η Μέρκελ (Merkel) κα οι υπουργοί της επιβάλλουν στους λαούς που έχουν πληγεί περισσότερο από την κρίση. 
Λένε στους συμπατριώτες τους πως πρέπει να τιμωρήσουν την ανευθυνότητά μας γιανα μην πληρώσουν οι Γερμανοί τις σπατάλες και τα χρέη μας. 

Αλλά ο συλλογισμός αυτός είναι ριζικά λανθασμένος. Ανεύθυνοι δεν ήταν οι λαοί που έχει βαλθεί να τιμωρεί η Μέρκελ, αλλά οι γερμανικές τράπεζες (τις οποίες προστατεύει) και οι τράπεζες των άλλων χωρών, που τους δάνειζαν ανεύθυνα για να αποκομίζουν δισεκατομμύρια.

Οι ευρωπαϊκοί χρηματοπιστωτικοί όμιλοι κατόρθωσαν να εγκαθιδρύσουν ένα ατελές και ασύμμετρο μοντέλο ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης που στην συνέχεια αναπαρήγαγε και μεγέθυνε τις αρχικές ανισότητες ανάμεσα στις οικονομίες που το απαρτίζουν.
 Επιπλέον όμως, χάρη στις τεράστιες επενδυτικές τους δυνατότητες και την μεγάλη πολιτική υποστήριξη των κυβερνήσεών τους, οι επιχειρηματικοί όμιλοι του βορρά κατάφεραν να διατηρήσουν μεγάλο κύκλο επιχειρήσεων, ενσωματώνοντας ολόκληρους επιχειρηματικούς κλάδους στις χώρες της περιφέρειας, σαν την Ισπανία.

Αυτό δημιούργησε μεγάλα ελλείμματα στο εμπορικό ισοζύγιο των τελευταίων και αντίστοιχα πλεονάσματα στην Γερμανία και (σε μικρότερη κλίμακα) άλλες χώρες.

Παράλληλα οι πολιτικές των διαδοχικών γερμανικών κυβερνήσεων συγκέντρωναν ακόμα περισσότερο τον πλούτο στην κορυφή της εγχώριας κοινωνικής πυραμίδας, κάτι που στην Γερμανία αύξησε το -ήδη υψηλό- επίπεδο αποταμίευσης. Από το 1998 έως το 2008 η περιουσία του 10% των πλουσιότερων Γερμανών πέρασε από το 45% στο 53% του συνόλου, η περιουσία του επόμενου 40% πλουσιότερου κοινωνικού στρώματος πέρασε από το 40% στο 46% και η περιουσία του φτωχότερου 50% του κοινωνικού συνόλου, πέρασε από το 4% στο 1%.

Αυτή η κατάσταση παρέσχε στις γερμανικές τράπεζες πελώριες ποσότητες χρήματος. Αντί όμως να αξιοποιήσουν αυτά τα λεφτά για τη βελτίωση της εσωτερικής γερμανικής αγοράς και του βιοτικού επιπέδου των πιο χαμηλόμισθων, το χρησιμοποίησαν για να χρηματοδοτήσουν την φούσκα των ιρλανδικών τραπεζών -704 δις ευρώ ως το 2009 σύμφωνα με την «τράπεζα διεθνών διακανονισμών» (BIS)- την ισπανική φούσκα ακινήτων, το χρέος των ελληνικών τραπεζών ή για αισχροκέρδεια, πράγμα που εκτόξευσε τον δανεισμό στην περιφέρεια της Ευρώπης και φόρτωσε τις γερμανικές τράπεζες με τοξικά προϊόντα (ύψους 900 δις ευρώ το 2009).

Όταν ξέσπασε η κρίση, οι τράπεζες αυτές κλυδωνίστηκαν μεν, αλλά κατάφεραν να επιβάλουν την ιδέα πως βρέθηκαν στα πρόθυρα της χρεοκοπίας όχι λόγω της δικής τους απρονοησίας και ανευθυνότητας -πράγματα στα οποία η Μέρκελ ουδέποτε αναφέρεται- αλλά της κατασπατάλησης και των χρεών των κρατών που είχαν δανείσει. Οι Γερμανοί απέσυραν γρήγορα τα χρήματά τους από τα κράτη αυτά, αλλά τα χρέη παρέμεναν στους ισολογισμούς των τραπεζών τους. 

Η Μέρκελ τότε εμφανίστηκε ως υπερασπιστής των Γερμανών τραπεζιτών, θέτοντας σε εφαρμογή μια δίπτυχη στρατηγική:

Από την μια επινόησε τα «προγράμματα διάσωσης» των διαφόρων κρατών, που πλασαρίστηκαν ως επιχειρήσεις αλληλεγγύης προς τα υπερχρεωμένα κράτη, αλλά στην πραγματικότητα δίνουν στις κυβερνήσεις δάνεια, που τα αποπληρώνουν οι λαοί, μεταφέροντας πόρους στις εγχώριες τράπεζές τους ώστε αυτές να ανακάμψουν όσο το δυνατόν νωρίτερα και να τα αποπληρώσουν αμέσως τους Γερμανούς.

Από την άλλη παρεμποδίστηκε η «ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα» (ΕΚΤ) να «κόψει από τη ρίζα» τις αισχροκερδείς επιθέσεις ενάντια στο χρέος της περιφέρειας, ούτως ώστε η άνοδος των σπρεντ των υπόλοιπων κρατών-μελών να μειώνει το κόστος δανεισμού της Γερμανίας.

Σαν τον Χίτλερ (Hitler), η Μέρκελ κήρυξε πόλεμο στην υπόλοιπη Ευρώπη, αυτή τη φορά για να εξασφαλίσει οικονομικό «ζωτικό χώρο». Μας τιμωρεί για να προστατεύσει τις γερμανικές επιχειρήσεις και τις τράπεζες και επίσης για να κρύψει από το εκλογικό σώμα το όνειδος ενός μοντέλου ανάπτυξης που αύξησε το επίπεδο της φτώχειας στην Γερμανία στα υψηλότερα επίπεδα των τελευταίων είκοσι ετών, με το 25% των μισθωτών να κερδίζει λιγότερα από 9.15 ευρώ την ώρα και τον μισό πληθυσμό, όπως αναφέρθηκε, να κατέχει το πενιχρό 1% του συνολικού εθνικού πλούτου.

Τι πιο τραγικό είναι η ανερυθρίαστη συμπαιγνία της γερμανικής ηγεσίας με τα πανευρωπαϊκά μεγάλα οικονομικά συμφέροντα που ελέγχουν τις κυβερνήσεις μας, καθώς και το ότι αυτές οι τελευταίες, αντί να μας υπερασπιστούν επιδεικνύοντας πατριωτισμό και αξιοπρέπεια, μας προδίδουν, λειτουργώντας σαν απλά εξαρτήματα της Μέρκελ.

Ο Juan Torres López είναι καθηγητής οικονομικών στο πανεπιστήμιο της Σεβίλλης