Αυτό που χρειάζεται η ελληνική αυτοδιοίκηση είναι ουσιαστικά μια πραγματική δημοκρατική διοικητική μεταρρύθμιση, με επιτελικό κράτος, ισχυρές αιρετές περιφέρειες με εσωτερική αποκέντρωση στις νομαρχίες, μητροπολιτική αυτοδιοίκηση στα πολεοδομικά συγκροτήματα, ισχυρούς Δήμους, λαμβάνοντας υπόψη τις γεωμορφολογικές ιδιαιτερότητες τους, με αποκέντρωση στα τοπικά συμβούλια με πόρους και αρμοδιότητες.
Αυτό απαιτεί μια ριζοσπαστική φορολογική μεταρρύθμιση που θα παραδώσει φόρους στην Αυτοδιοίκηση, χωρίς να επιβάλλει νέους στους πολίτες, ένα νέο αειφόρο εθνικό χωροταξικό σχεδιασμό, την αποτροπή της πολεοδομικής γιγάντωσης και τσιμεντοποίησης, την ενθάρρυνση της ισόρροπης περιφερειακής και ενδοπεριφερειακής ανάπτυξης. Απαιτούνται ακόμη η εφαρμογή της απλής αναλογικής σε όλα τα επίπεδα, για την διασφάλιση κοινωνικής συμμετοχής, δημοκρατικού ελέγχου και δημιουργικής σύνθεσης.
Αυτό απαιτεί μια ριζοσπαστική φορολογική μεταρρύθμιση που θα παραδώσει φόρους στην Αυτοδιοίκηση, χωρίς να επιβάλλει νέους στους πολίτες, ένα νέο αειφόρο εθνικό χωροταξικό σχεδιασμό, την αποτροπή της πολεοδομικής γιγάντωσης και τσιμεντοποίησης, την ενθάρρυνση της ισόρροπης περιφερειακής και ενδοπεριφερειακής ανάπτυξης. Απαιτούνται ακόμη η εφαρμογή της απλής αναλογικής σε όλα τα επίπεδα, για την διασφάλιση κοινωνικής συμμετοχής, δημοκρατικού ελέγχου και δημιουργικής σύνθεσης.
Το σχέδιο «Καλλικράτης» δεν είναι αντίστοιχο της δημοκρατικής, διοικητικής μεταρρύθμισης με αποκέντρωση και αυτοδιοίκηση που έχει ανάγκη η χώρα. Αφήνει ανοικτές τις δυνατότητες νέου κρατικού συγκεντρωτισμού με την καθιέρωση των 7 Γενικών Διευθύνσεων, ενώ φαίνεται να προωθεί τον «ομοσπονδιακό» χαρακτήρα των Περιφερειών και των Δήμων, ένα νέο κατακερματισμό με τον τρόπο εκλογής των περιφερειακών και δημοτικών συμβούλων, ενισχύοντας τον «αρχηγικό», «δημαρχοκεντρικό» χαρακτήρα διοίκησης.